همه چیز درباره‌ی اختلال شخصیت اسکیزوئید یا دوری‌گزینی

در دنیای شلوغ و پر از ارتباطات امروزی، افرادی هستند که ترجیح می‌دهند در لاک تنهایی خود فرو بروند و از تعاملات اجتماعی دوری کنند. این افراد ممکن است به اختلال شخصیت اسکیزوئید مبتلا باشند؛ اختلالی که با گوشه‌گیری، بی‌تفاوتی و عدم تمایل به برقراری روابط مشخص می‌شود.

به گزارش خبر آنلاین، در این مطلب به بررسی این اختلال، علائم، علل، روش‌های تشخیص و درمان آن می‌پردازیم و به سوالات رایج درباره‌ی این بیماری پاسخ می‌دهیم تا درک بهتری از دنیای درون این افراد به دست آوریم.

اسکیزوئید نوعی اختلال شخصیت دوری‌گزین (Eccentric) است. فرد مبتلا به این اختلال رفتاری متفاوت از اکثر افراد دیگر دارد. این رفتار می‌تواند شامل اجتناب از تعاملات اجتماعی یا به نظر منزوی و بی‌احساس آمدن باشد. این در حالی است که افراد مبتلا به این اختلال می‌توانند در جامعه به طور نسبتا خوبی عمل کنند.

نشانه‌ها و علائم اختلال شخصیت اسکیزوئید

این اختلال معمولا در اوایل بزرگسالی تشخیص داده می‌شود و با علائم زیر می‌توان متوجه آن شد:

• گوشه‌گیری و انزوا
• ترجیح دادن تنهایی
• اجتناب از موقعیت‌های اجتماعی
• عدم تمایل به برقراری روابط
• به نظر کسل و بی‌تفاوت آمدن
• ناتوانی در لذت بردن از فعالیت‌ها
• مشکل در ارتباط با دیگران
• نداشتن انگیزه

دلایل بروز اختلال شخصیت اسکیزوئید

معمولا یکی از خویشاوندان اکثر افراد مبتلا به این اختلال به اسکیزوفرنی، اختلال اسکیزوئید یا اختلال شخصیت اسکیزوتایپی مبتلا بوده‌اند. البته درگیری با این اختلال دلایل و عوامل دیگری هم دارد که در لیست زیر آن‌ها را می‌خوانید:

• عوامل محیطی؛ که به نظر می‌رسد بیشترین تاثیر را در دوران کودکی دارند.
• تجربه‌ی سوء‌استفاده یا بی‌توجهی در کودکی.
• داشتن والدینی که از نظر عاطفی بی‌تفاوت بوده‌اند.

جالب است بدانید که این اختلال در آقایان بیشتر از خانم‌ها دیده می‌شود.

روش تشخیص اختلال شخصیت اسکیزوئید

پزشک ابتدا کار را با یک معاینه فیزیکی کامل شروع می‌کند. این معاینه با هدف پیدا کردن هرگونه شرایط فیزیکی که ممکن است باعث بروز علائم شما شود، انجام می‌شود. همچنین ممکن است پزشک شما را به یک متخصص سلامت روان هم ارجاع دهد.

متخصص سلامت روان در اولین قدم یک ارزیابی روانپزشکی انجام می‌دهد. این ارزیابی ممکن است شامل پر کردن پرسشنامه‌هایی در مورد علائم و افکار شما باشد. همچنین با متخصص سلامت روان مصاحبه‌ای هم خواهید داشت.

در این مصاحبه در مورد دوران کودکی، روابط و سابقه‌ی شغلی شما سوالاتی پرسیده خواهد شد. پاسخ‌های شما به متخصص سلامت روان کمک می‌کند تا به درستی و به بهترین شکل، مشکل شما را تشخیص دهد. همچنین ممکن است در صورت تمایل شما به دنبال درمان، متخصص سلامت روان یک برنامه‌ی درمانی برای شما تدوین کند تا طبق آن پیش بروید.

روش‌های درمان اختلال شخصیت اسکیزوئید

بسیاری از افراد ترجیح می‌دهند به دنبال درمان نباشند، چون درمان شامل تعامل با دیگران است و این همان موضوعی است که مبتلایان به این اختلال از آن فراری هستند. با این حال اگر تمایل به تغییر داشته باشید، درمان می‌تواند موفقیت‌آمیز باشد. در این بخش به معرفی روش‌های مختلف درمانی می‌پردازیم.

درمان شناختی رفتاری (CBT)

این روش برای تغییر رفتار طراحی شده و می‌تواند یک درمان موفقیت‌آمیز برای این اختلال باشد. چون به شما می‌آموزد که چگونه افکار و رفتارهای خود را در موقعیت‌های اجتماعی تغییر دهید. همین موضوع ممکن است بی‌میلی شما برای برقراری روابط اجتماعی را تغییر دهد.

گروه درمانی

این روش گزینه‌ی دیگری است که می‌تواند به شما در تمرین مهارت‌های اجتماعی کمک کند. گروه درمانی به شما کمک می‌کند در موقعیت‌های اجتماعی احساس راحتی بیشتری داشته باشید.

دارو درمانی

از این روش به‌طور کلی استفاده نمی‌شود، مگر اینکه سایر روش‌های درمانی موثر نباشند. هیچ داروی تایید شده‌ای توسط سازمان غذا و دارو (FDA) برای درمان اختلالات شخصیتی وجود ندارد. با این حال ممکن است از داروها برای درمان سایر شرایطی که همراه با اختلالات شخصیتی رخ می‌دهند، مثل افسردگی یا اضطراب، استفاده شود.

دورنمای درمانی اختلال شخصیت اسکیزوئید

این اختلال یک بیماری مزمن است که درمانی ندارد. بعضی از افراد مبتلا به این بیماری ممکن است نتوانند شغلی داشته باشند یا با افراد دیگر رابطه برقرار کنند. با این حال بسیاری از افراد می‌توانند شغل پیدا کنند و زندگی نسبتا عادی داشته باشند. اگر با اختلال اسکیزوئید زندگی می‌کنید، با پزشک خود در مورد ایجاد یک برنامه درمانی برای خود صحبت کنید.

کلام آخر

اختلال اسکیزوئید، اگرچه ممکن است با انزوا و بی‌تفاوتی همراه باشد، اما مانع از زندگی مستقل و حتی موفق افراد نمی‌شود. با آگاهی بیشتر از این اختلال و روش‌های درمانی موجود، می‌توان به افراد مبتلا کمک کرد تا با چالش‌های آن مقابله کرده و زندگی پربار‌تری داشته باشند.

تشخیص به‌موقع و دریافت حمایت مناسب، نقش مهمی در بهبود کیفیت زندگی این افراد ایفا می‌کند. به یاد داشته باشیم که درک و همدلی با افرادی که با این اختلال زندگی می‌کنند، می‌تواند به آن‌ها در پیمودن مسیر بهبودی کمک شایانی کند.